Kim Bilir?...

Mahvolmuş sapanlıklar içinde kahrolan çileli bir kalbin son yankısı tükenmek üzereydi. Eşiğe gelmişti saçmalıklar. Derbeder olmuştu çatıdan sarkıtılan dostluklar. Pişmek üzereydi insan muzun salgıladığına da inanılan bir mutluluk hormonu formülünde. Beklemekle geçen salise yılları, ömre eşhanlı bir şekilde ilerlemekte, üzüntüler çorba olup bu sefer cehennemin dibi hormonunu salgılamaktaydı. Hamdı herkes gibi, insan da bir zamanlar... Umuyordu, ummuştu... vs. vs. Hormonlar çeşit çeşitti lakin... Saplanıp kalıyordu çoğu, damarlara: umut eksikliği, sıkıntı körlüğü, mutsuzluk iksiri... ve daha niceleri.
hepsi bir zil sesiyle bitmeyi bekliyordu,...

Kim bilir?...